HISTORYPOŻ & MUZEOPOŻ

 

Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży

HISTORYPOŻ & MUZEOPOŻ
Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży
Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży

historia ochrony przeciwpożarowej
historia straży pożarnej
dawny sprzęt techniki pożarniczej

Platforma edukacji w zakresie ochrony ruchomych zabytków techniki pożarniczej i opieki nad tymi zabytkami.

NA SKRÓTY

O PORTALU

23 grudnia 2021

Śrubogwóźdź

Śrubogwóźdź ratowniczy i zabezpieczający z II poł. XX w. o grubości ok. 15 mm i długości ok. 110 mm, to niewielkich rozmiarów hak stalowy lub żeliwny, który wraz z zamocowaną linką ratowniczą służył do wkręcenia i wbijania się w ramę okienną lub do ramy drzwi zewnętrznych i zewnętrznych oraz innych konstrukcji budynków typu poręcze, słupy, belki, ściany i itp. W polskich strażach pożarnych zawodowych i ochotniczych zarówno w I jak i w II poł. XX w. pełnił rolę znormalizowanego narzędzia ratowniczego i zabezpieczającego.

 

Danuta Janakiewicz-Oleksy

Centralne Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach

Krawędzie gwoździa z lekko zaokrąglonym łbem posiadają nieregularne nacięcia tworzące harpunowate zadry zwrócone w kierunku łba i przeciwnie do kierunku wbijania uniemożliwiając tym samym niekontrolowane  wyciągnięcie go z elementów, do których został wbity.

 

Długość części uzębionej do wbijania to ok. 85 mm.

Literatura:

 

[1] S. Kowalski, „Użytkowanie i konserwacja sprzętu pożarniczego”, wyd. Państwowe Wydawnictwa Techniczne, Warszawa 1953. s. 109.

[1] H. Ołdakowski, W. Struś, „Budowa sprzętu pożarniczego”, wyd. Związek Ochotniczych Straży Pożarnych , Warszawa 1958, s. 228-229.

Śrubogwóźdź przypomina kształtem wydłużony ostrosłup o przekroju kwadratowym i jest on połączeniem śruby - w dolnej jego części i gwoździa - w górnej części tworząc kąt prosty. W środku gwoździa pomiędzy ramionami znajduje się wywiercony otwór potocznie zwany uchem do linki.

 

Część górna służyła do wykonywania czynności polegających na wbijaniu się np. w ścianę, z kolei część śrubowa – gwintowana służyła do prowadzenia czynności mających na celu wkręcania się np. w ościeżnice.

Konserwacja tego przedmiotu w I poł. XX w. polegała na czyszczeniu go przy użyciu papieru ściernego lub szczotki do metali. Zalecano również natłuszczać wazeliną. W II poł. XX w. w publikacjach dotyczących konserwacji sprzętu strażackiego zalecano jedynie przechowywać w suchym miejscu. Badanie wytrzymałości polegało na sprawdzeniu ucha (otworu), zapewne przy różnych ćwiczeniach w ramach wyszkolenia bojowego i doraźnych inspekcji.

 

Ryc. przedstawia samą śrubę dla porównania jej z śrubogwóźdźiem.

20 stycznia 2025
W galerii multimediów przyczepa na podwoziu dwukołowym firmy Br. Kieslich oraz dokument jednostronicowy w wol. tłum. z j. niem. przetłumaczony
20 stycznia 2025
Sikawki na podwoziu kołowym i przenośne budowane i użytkowane były na długo przed zorganizowaniem się straży pożarnych na całym świecie.
19 września 2024
Tytuł tej zajawki nawiązuje do XIX wiecznych mosiężnych łączników. Niedawno oprowadzałam po muzeum leśników. Przystanęliśmy przy XIX wiecznej sikawce. Zwiedzający

PRZEJDŹ DO INNYCH ARTYKUŁÓW

Redakcja Historypoż poszukuje informacji na temat zakładowej straży pożarnej nieistniejącej już Elektrowni I w Jaworznie na Górnym Śląsku.

 


 

Copyright 2022. HISTORYPOŻ&MUZEOPOŻ. Wszelkie prawa zastrzeżone. 

 

Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży
Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży
Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, s​​​​​​przętu gaśniczego i działalności straży