Blog o historii ochrony przeciwpożarowej, sprzętu gaśniczego i działalności straży
historia ochrony przeciwpożarowej
historia straży pożarnej
dawny sprzęt techniki pożarniczej
Platforma edukacji w zakresie ochrony ruchomych zabytków techniki pożarniczej i opieki nad tymi zabytkami.
NA SKRÓTY
O PORTALU
Śrubogwóźdź
Śrubogwóźdź ratowniczy i zabezpieczający z II poł. XX w. o grubości ok. 15 mm i długości ok. 110 mm, to niewielkich rozmiarów hak stalowy lub żeliwny, który wraz z zamocowaną linką ratowniczą służył do wkręcenia i wbijania się w ramę okienną lub do ramy drzwi zewnętrznych i zewnętrznych oraz innych konstrukcji budynków typu poręcze, słupy, belki, ściany i itp. W polskich strażach pożarnych zawodowych i ochotniczych zarówno w I jak i w II poł. XX w. pełnił rolę znormalizowanego narzędzia ratowniczego i zabezpieczającego.
Danuta Janakiewicz-Oleksy
Centralne Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach
Krawędzie gwoździa z lekko zaokrąglonym łbem posiadają nieregularne nacięcia tworzące harpunowate zadry zwrócone w kierunku łba i przeciwnie do kierunku wbijania uniemożliwiając tym samym niekontrolowane wyciągnięcie go z elementów, do których został wbity.
Długość części uzębionej do wbijania to ok. 85 mm.
Literatura:
[1] S. Kowalski, „Użytkowanie i konserwacja sprzętu pożarniczego”, wyd. Państwowe Wydawnictwa Techniczne, Warszawa 1953. s. 109.
[1] H. Ołdakowski, W. Struś, „Budowa sprzętu pożarniczego”, wyd. Związek Ochotniczych Straży Pożarnych , Warszawa 1958, s. 228-229.
Śrubogwóźdź przypomina kształtem wydłużony ostrosłup o przekroju kwadratowym i jest on połączeniem śruby - w dolnej jego części i gwoździa - w górnej części tworząc kąt prosty. W środku gwoździa pomiędzy ramionami znajduje się wywiercony otwór potocznie zwany uchem do linki.
Część górna służyła do wykonywania czynności polegających na wbijaniu się np. w ścianę, z kolei część śrubowa – gwintowana służyła do prowadzenia czynności mających na celu wkręcania się np. w ościeżnice.
Konserwacja tego przedmiotu w I poł. XX w. polegała na czyszczeniu go przy użyciu papieru ściernego lub szczotki do metali. Zalecano również natłuszczać wazeliną. W II poł. XX w. w publikacjach dotyczących konserwacji sprzętu strażackiego zalecano jedynie przechowywać w suchym miejscu. Badanie wytrzymałości polegało na sprawdzeniu ucha (otworu), zapewne przy różnych ćwiczeniach w ramach wyszkolenia bojowego i doraźnych inspekcji.
Ryc. przedstawia samą śrubę dla porównania jej z śrubogwóźdźiem.
PRZEJDŹ DO INNYCH ARTYKUŁÓW
Redakcja Historypoż poszukuje informacji na temat zakładowej straży pożarnej nieistniejącej już Elektrowni I w Jaworznie na Górnym Śląsku.
Copyright 2022. HISTORYPOŻ&MUZEOPOŻ. Wszelkie prawa zastrzeżone.